Type to search

Zmiana zachowania u dojrzewającego dziecka – reagować czy nie?

Dziecko, które wchodzi w okres dojrzewania, przechodzi szereg zmian psychicznych oraz fizycznych. Wzmożona aktywność hormonów przekłada się na zmianę nastrojów czy alienację. Dystans, który powstaje między dzieckiem a rodzicem, jest zjawiskiem naturalnym. Wiąże się z potrzebą usamodzielnienia, wytyczenia granic własnej osobowości, kształtowania się poglądów. Chociaż zachowanie nastolatków określa się jako buntownicze, nie zawsze jest ono przejawem świadomego postępowania. Wpływ emocji, brak narzędzi do radzenia sobie ze stresorami, przekłada się na możliwość stworzenia odpowiednich sposobów reagowania na silne stany emocjonalne. Stanowi to wyzwanie zarówno dla rodziców, jak również dziecka.

Nastrojowość i działanie pod wpływem impulsów

Wahania emocjonalne w okresie dojrzewania są często spotykane. Dziecięce zachowanie przeplata się z bardziej dojrzałym. Jednego dnia dziecko zachowuje się jak świadomy siebie człowiek, innego natomiast całkowicie ulega emocjom, jest rozdrażnione, trudno nawiązać z nim kontakt. To okres trudny dla rodziców, wymaga wiele cierpliwości oraz uwagi. Około 9 – 10 roku życia można zauważyć wzrost hormonów odpowiedzialnych za dojrzewanie fizyczne. Wzmagają one wzrost popędów, wykształcanie się dojrzałych cech płciowych, stanowią także źródło problemów w komunikacji na płaszczyźnie rodzić – dziecko.  Irracjonalne zachowanie jest wynikiem wzmożonej aktywności kory przedczołowej, czego wynikiem jest impulsywne zachowanie, nad którym nastolatek nie jest w stanie zapanować. Rodzice, jeśli chodzi do takich sytuacji, powinni zachować spokój. Stonowana rozmowa, oparta na logicznych argumentach ułatwi pobudzenie logicznej strefy mózgu, przekierowując myślenie nastolatka z emocjonalnego na rozsądne.

Ciekawość dojrzałymi tematami

Rozmowy dotyczące seksualności i sfery fizycznej człowieka są niewygodne dla rodziców, którzy mają nadzieję, iż tematy te zostaną poruszone w późniejszym czasie, mogą być także krępujące także dla dojrzewających dzieci. Z drugiej strony wzrost świadomości seksualnej i jednoczesny brak formalnej edukacji w tym obszarze skutkuje naturalną ciekawością, wymianą informacji pomiędzy rówieśnikami, co prowadzi do powstawania błędnych wyobrażeń, czy poszukiwania odpowiedzi w Internecie. Rodzice powinni dać do zrozumienia dziecku, że zarówno jego ciekawość, jak i sama fizyczność są czymś naturalnym, ułatwiając dziecku rozmowę na ten temat. Odpowiedzi na pytania powinny być szczere, zarówno jeśli chodzi o tematy seksualne, jak i zagrożenia związane z używkami itd.

Rosnący dystans pomiędzy dzieckiem a rodzicami

Dla rodziców jednym z objawów zaburzenia zachowania jest rosnący dystans, czy małomówność dziecka. Jest ono bardziej skryte, rzadziej okazuje czułość, zdaje się mieć coraz więcej tajemnic. Chociaż oznaki te mogą być niepokojące, najczęściej są one wynikiem wejścia w okres dojrzewania.  W skrajnych przypadkach psycholog dziecięcy ułatwia dziecku zrozumienie zmian, jakie zachodzą w jego mózgu i przyczyn takiego zachowania, jak również tworzy przestrzeń, w której rodzice mogą na nowo nawiązać więź z dzieckiem.

Dziecko staje się egoistą

Rosnąca samoświadomość, szereg zmian zachodzących w umyśle, silne emocje wpływają na większe skupienie się dziecka na własnej osobie. Może wyglądać to, jakby stawało się egoistą, w gruncie rzeczy zaczyna zdawać sobie sprawę z własnego indywidualizmu oraz potrzeb. Nacisk na rodziców, związany z kupnem drogich ubrań, nowoczesnych urządzeń przy jednoczesnej wiedzy, że jest to spory wydatek, niekoniecznie oznacza skrajny materializm, czy liczenie się z własnymi potrzebami. W wielu przypadkach jest to lęk przed odrzuceniem ze strony rówieśników. Obawa przed wykluczeniem narzuca presję wpasowania się w otoczenie i jednoczesnego spełnienia wymogów środowiska, w którym dziecko przebywa.

Czas dojrzewania to prawdziwa rewolucja w życiu młodego człowieka. Zmiany zachowania w tym czasie są zjawiskiem naturalnym. Warto je obserwować, a jeśli wydają się zbyt niepokojące, skonsultować swoje obawy z psychologiem dziecięcym.

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *